گزارش امروز : به طور کلی می توان هزینه های سازمان بزرگی مانند بانک ملی ایران را به دو بخش هزینه های عملیاتی (سود سپرده ها) و غیر عملیاتی (اداری و پرسنلی و سرمایه ای) تقسیم کرد.
همه مستندات گواهی می دهد که طی سالهای اخیر، تلاش بر بهبود سطح معیشت کارکنان بوده، بنابراین هزینه های پرسنلی نه تنها با کاهش رو به رو نشده است، بلکه شاهد افزایش منطقی آن نیز بوده ایم.
در حوزه توسعه محصولات، خدمت رسانی به مشتریان و ایجاد امکانات بیشتر برای کاربران و خدمات گیرندگان از بانک ملی ایران نیز هزینه ها به بهترین شکل بوده و به این بخش به عنوان سرمایه بانک نگاه شده است.
هزینه های عملیاتی اما همواره قابلیت تعدیل داشته و دارد. گرچه مهمترین بخش هزینه های عملیاتی بانک ملی ایران به سود پرداختی به سپرده گذاران بر می گردد، اما همواره نگاه مدیران و کارکنان به بانک، مانند اعضای یک کارخانه تولیدی بوده است.
مواد اولیه این کارخانه، منابع دریافتی است؛ محصول این کارخانه، خدمات بانکی و سود آن، رضایت مشتریان و کارکنان است. تامین مواد اولیه ارزان قیمت برای کارخانه ای مانند بانک، با تلاش بی وقفه کارکنان شعب محقق می شود. این موضوع به خوبی در دستور کار کارکنان بانک قرار گرفته و با سرعت هر چه بیشتر در حال انجام است.
از سوی دیگر پرداخت درست و به جای تسهیلات، باعث بازگشت به موقع آن و در نتیجه کسب سود برای بانک و ذینفعان آن یعنی مردم می شود. دستاورد دیگر این روند، چرخش پول میان تولیدکنندگان و در نهایت رونق گرفتن تولید و اشتغال می شود.
تحقق درست چرخه دریافت منابع ارزان قیمت، رساندن آن به دست نیازمند واقعی و کسب سود منطقی و قانونی، منابع و مصارف بانک را در یک تعادل مثبت نگه داشته است.
همکاران من اگر چه در سطح کلان به منابع و مصارف بانک به صورت ویژه توجه دارند، اما در سطوح خرد نیز این هزینه های اداری را از یاد نبرده اند. منطقی کردن برگزاری همایش ها، بهینه کردن مصرف انرژی و … از این جمله اند.
کارکنان بانک ملی ایران به این اعتقاد دارند که منابع بانک، منابع مردم و کشور است. «صرفه جویی» اگر به معنای مدیریت بهینه منابع و مصارف، کاهش هزینه های غیرضروری و درست مصرف کردن تعبیر شود، می توان گفت که فرهنگ سازمانی و نهادینه شده در بانک ملی ایران است.
